Μια μέρα θα με πουν φακίρη
μεσ’ απ’ το στήθος μου έβγαλα κόκκινα περιστέρια
μεσ’ απ’ τα μάτια μου καπνό
πέρασα ξίφη στα όνειρά μου
διέπραξα κλοπές δι’ υποβολής
από αγάπη σας ορκίζομαι, από τύψεις ίσως
μια μέρα θα με πουν ομοφυλόφιλο
εκείνον ευγενή κι ομοφυλόφιλο
εμένα πονηρό απλώς
θα με πουν οχιά: έναν κοινό προδότη !
Εμπρηστή !
οι τίμιοι συμπολίτες μου
θα ’ρθουν και θα κοπρίσουνε τον τάφο μου (εικονικόν)
μα τα παιδιά τους – α, οι έφηβοι !
Αυτοί θα μ’ αναστήσουνε, και θα με πούνε ποιητή

ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ
(Κώστας Ταχτής – Καφενείο το «Βυζάντιο» κι άλλα ποιήματα)

Το βιβλίο δεν είναι μια τυπική βιογραφία του συγγραφέα Κώστα Ταχτσή αλλά μάλλον το πορτραίτο μιας ξεχωριστής προσωπικότητας και παράλληλα μια «ιδιόρρυθμη» διατριβή πάνω σε γενικότερα καλλιτεχνικά ή κοινωνικού ενδιαφέροντος θέματα της Αθηναϊκής ζωής των τελευταίων τριάντα χρόνων. Γραμμένο πριν από δέκα χρόνια το «Ταχτσής – Δεν ντρέπομαι» και αναθεωρημένο από τον συγγραφέα, εκδίδεται από τον «Πολύχρωμο Πλανήτη» ως ένα κείμενο που συνεισφέρει σε μια πολυφωνική κριτική των ιδεών.

Τι έγραψε ο Τύπος για το “Ταχτσής – Δεν Ντέπομαι”

Σε μια εποχή που η μυθοπλασία έχει παραχωρήσει τη θέση της στο κολάζ και η γλώσσα έχει αδειάσει από φιλοδοξίες και διακυβεύματα, ο Τάκης Σπετσιώτης προτείνει μια high risk μεταλογοτεχνία, θρασεία μαζί και σεβαστική. Καλώς να έλθει. - (Ρούλα Γεωραγακοπούλου, "Τα Νέα-Βιβλιοδρόμιο", 3-6-2006)

ΟΙ ΑΓΑΠΕΣ ΔΕΝ ΛΗΣΜΟΝΙΟΥΝΤΑΙ

Ο Τάκης Σπετσιώτης δεν έχει ανάγκη από κάποια ιδιαίτερη συνηγορία για το ότι ξέρει γράμματα και γράφει καλά. Ο σκηνοθέτης της αισθαντικής και πολυβραβευμένης ταινίας «Μετέωρο και Σκιά», ο εραστής του Λαπαθιώτη και του Ροΐδη, που πριν από τρία χρόνια έβγαλε το πρώτο του μυθιστόρημα στην «Αγρα» («Δελτίον ταυτότητος – Γενικός αριθμός Θ.307136»), επέστρεψε στα βιβλιοπωλεία με ένα βιβλίο για την τρίτη μεγάλη λογοτεχνική του αγάπη. Το «Ταχτσής – Δεν ντρέπομαι» (εκδόσεις «Πολύχρωμος Πλανήτης»), τολμηρό, ελεύθερο, μεταξύ δοκιμίου και μαρτυρίας, μας ξαναθύμισε τον συγγραφέα του «Τρίτου στεφανιού» τόσο έντονα που ανασύραμε από τα πίσω ράφια όλα του τα έργα. Πέραν του ότι διαβάζεται μονορούφι, ακόμα και στα σημεία με την ωραιότατη καθαρεύουσα. - (Βένα Γεωραγακοπούλου, Ελευθεροτυπία 27/05/06)

Το "χρονικό" διασώζει αθυρόστομες ατάκες κατ εύστοχες παρατηρήσεις του Ταχτσή μαζί με ανέκδοτα που άλλοι διηγούνται γι' αυτόν. Ενώ, στο εισαγωγικό και το καταληκτικό κεφάλαιο, ο συγγραφέας αναφέρεται στο "θρύλο" του Ταχτσή και την "κληρονομιά" που άφησε, με καίριες παρατηρήσεις για τα βιβλία του, τον ίδιο και την εποχή του. Παρόλο που ο Σπετσιώτης είχε στα χέρια του το υλικό για μια μυθιστορηματική βιογραφία, τελικά, σεβόμενος το ίνδαλμα της νεότήτας του, αρκέστηκε σε ένα ενδιαφέρον "χρονικό". - (Μάρη Θεοδωσοπούλου, Εφημερίδα Εποχή, 4/6/2006)

Σκηνοθέτης πληθώρας ταινιών και παραστάσεων και μελετητής της νεοελληνικής λογοτεχνίας, ο συγγραφέας επανεκδίδει (σε νέα, αναθεωρημένη μορφή) το βιβλίο που έγραψε πριν από δέκα χρόνια, επικεντρωμένο στον θυελλώδη Κώστα Ταχτσή . Σκιαγραφεί το πορτρέτο του ιδιαίτερου ανθρώπου και ξεχωριστού συγγραφέα, τον οποίο πρωτογνώρισε το καλοκαίρι του '74. Παραθέτει αποσπάσματα ποιημάτων του, εξιστορεί την εκδοτική περιπέτεια του αριστουργηματικού μυθιστορήματός του «Το τρίτο στεφάνι» και διηγείται περιστατικά από τη ζωή του, φωτίζοντας παράλληλα καλλιτεχνικά ή κοινωνικά θέματα της αθηναϊκής ζωής των τελευταίων τριάντα χρόνων. Το βιβλίο αποπνέει ειλικρίνεια και θαυμασμό για τον Ταχτσή. - (Β. Καλαμάρας, "Ελευθεροτυπία", 2-6-2006)

Εδώ δεν πρόκειται να διαβάσετε ταρτούφικους επαίνους από κάποιον - και υπήρχαν, σας διαβεβαιώ, πάμπολλοι - που μισούσε τον Ταχτσή εν ζωή για να τον αποθεώσει μετά θάνατον. Εδώ θα συναντήσετε τις σκληρές αλήθειες που δικαιούνται να εκφέρουν μόνον όσοι δεν ταλανίζονται από φθόνο. - (Πέτρος Τατσόπουλος, "Τα Νέα", 24-6-2006)

Η γλαφυρή αφήγηση του Σπετσιώτη, άκρως προσωπική και γνήσια, μελαγχολικά οξυδερκής (ας σταθούμε στις παρατηρήσεις του για τη σχέση του «Τρίτου Στεφανιού» με το ρεμπέτικο ή για την πνευματική συγγένεια του Ταχτσή με τον Ροΐδη), παρουσιάζοντας με θέρμη έναν δημιουργό που αντιλαμβανόταν την ίδια του την ύπαρξη σαν καλλιτεχνική περιπέτεια και την τέχνη ως απόσταγμα ζωής, μας βοηθά να τον κατανοήσουμε στην ολότητά του και να τον εκτιμήσουμε βαθιά για την, ακριβά πληρωμένη, προσωπική και καλλιτεχνική γενναιότητά του. - (Κατερίνα Σχινά-Βιβλιοθήκη, Ελευθεροτυπία 15/9/2006)