Ο τυφλός φαροφύλακας Πιου είναι ένας τεχνίτης της αφήγησης. Οι ιστορίες που διηγείται στην μαθητευόμενή του, την ορφανή Σίλβερ, είναι αυτές που θα την βοηθήσουν να βρει το φως μέσα σε ένα σκοτεινό κόσμο αλλά και στον σκοτεινό φάρο στον οποίο ζουν. Σαν μέσα από μια μαγική σφαίρα παρακολουθούμε τη ζωή της Σίλβερ και του Πιου, και τη βασική ιστορία που αφηγείται ο Πιου, τη διπλή ζωή του Μπέιμπελ Νταρκ, που ξεδιπλώνεται σαν χάρτης που πρέπει να ακολουθήσει η Σίλβερ. Ο Μπέιμπελ Νταρκ, εξαιρετικά προικισμένος, γόνος πλούσιας και αριστοκρατικής οικογένειας, έγινε κληρικός και έζησε μοιρασμένος ανάμεσα σε δύο γυναίκες, μία που λάτρευε αλλά δεν εμπιστευόταν και μία που είχε παντρευτεί χωρίς έρωτα. Η παράνομη ζωή του τροφοδοτούσε την τακτοποιημένη, συμβατική ζωή. Μια ζωή, όμως, αλληλεπιδρά με το σύμπαν και το αποτέλεσμα είναι ακόμη περισσότερες ιστορίες που γεννούν κι άλλες, κι άλλες...

Με άξονα τον Μπέιμπελ Νταρκ μαθαίνουμε για την ιστορία του Τριστάνου και της Ιζόλδης, την επίσκεψη του Δαρβίνου στο φάρο, αλλά και ενός άλλου επισκέπτη, του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον, που συνάντησε τον Μπέιμπελ Νταρκ όσο έγραφε το μυθιστόρημά του "Δρ. Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ".

Οι δύο ιστορίες, της Σίλβερ και του Νταρκ, με απόσταση ενός αιώνα, κινούνται παράλληλα, καθώς και οι δύο ψάχνουν τον έρωτα και την ολοκλήρωση, αυτό που διαχωρίζει το ανθρώπινο είδος από το ζωικό βασίλειο του Δαρβίνου. Ωστόσο οι φωνές τους διαφέρουν, της Σίλβερ είναι φωτεινή, μια που ο Πιου της έμαθε να βλέπει τη συνέχεια της ζωής και της ιστορίας, ενώ ο Νταρκ, νιώθοντας αποκομμένος από τη ροή της ιστορίας ζει μέσα στο σκοτάδι.

Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που στοχεύει κατευθείαν στην καρδιά, και όχι στο μυαλό. Οι ιστορίες είναι αυτές που μας βοηθούν να βρούμε τη ζωή μας και γεννούν όλο και περισσότερες ιστορίες, αφηγήσεις που δείχνουν πώς όλα σε αυτό το σύμπαν συνδέονται μεταξύ τους με έναν τρόπο υπόγειο, υπαινικτικό, αλλά πάντα δεκτικό στην αγάπη και την αλλαγή.

Η Τζάνετ Γουίντερσον διαθέτει μια μοναδική αφηγηματική δύναμη και μέσα από αυτό το μοντέρνο παραμύθι μας κάνει να σκεφτούμε ποιοι είμαστε ως άνθρωποι, ποια είναι η σχέση μας με το παρελθόν, και τι είναι αυτό που κάνει μια ζωή να αξίζει, μετατρέποντας τελικά, το σύμβολο του φάρου από ένα μακρινό σημείο ελπίδας μέσα στο σκοτάδι σε άσβεστο φως που κρύβουμε μέσα μας και κουβαλάμε πάντα μαζί μας.