Κώστας Ταχτσής, Η κοινωνική και ποιητική του περίπτωση.

Πριν από οτιδήποτε άλλο και πριν ασχοληθούμε ιδιαίτερα με τον Κώστα Ταχτσή, ας κάνουμε μια διαπίστωση διαχρονικής και ουσιώδους σημασίας: η δημοκρατικότητα μιας κοινωνίας, ο βαθμός φιλελευθερισμού της κι η απελευθέρωσή της από ιδεολογικές γάγγραινες καθορίζεται από τη στάση της απέναντι στις μειονότητες και στα δικαιώματα τους. Υπονοώ μ' αυτό ποικίλες περιπτώσεις που η αναφορά τους και μόνο, με ωμό ή καλυμμένο τρόπο, αυτόματα μας παραπέμπει σε ανθρώπους και πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Υπαινίσσομαι τους άσκημους, τους ηλικιωμένους, τους φυλακισμένους, τους αποφυλακισμένους, τους σεξουαλικά προβληματικούς, τους άρρωστους, τους ιδρυματικούς, τους ανίατους, τους τοξικομανείς, τους αντιρρησίες συνείδησης, τους παρενδυματικούς, τους τυφλούς, τους έχοντες μια εμφανή σωματική μειονεξία. Πολλούς. Γενικότερα, λοιπόν, αναφέρομαι στις αισθητικές νόρμες, στα αισθητικά και κοινωνικά πρότυπα που καθορίζουν τις τύχες και τις κοινωνικές επιτυχίες του ατόμου, παρεμβαίνοντας με τρόπο καταλυτικό στην ιδιωτική του ζωή και στο περιβόητο δικαίωμα της διαφορετικότητας, καθιστώντας το έτσι νεκρό γράμμα. Το μόνο που κατάφερε ο χριστιανισμός στην προσπάθεια του ν' απαλύνει ή εξαλείψει οξύτητες σχετικά με το θέμα είναι να καλλιεργήσει μια φαρισαϊκή υποκριτική ηθική που, όταν παραστεί ανάγκη, θα πετάξει με πολλή άνεση τη μάσκα της.(...)